شبهه: دختر و پسر قبل از ازدواج باید با هم رابطه داشته باشند و عاشق هم شوند و الا هیچ تضمینی نیست كه پس از ازدواج و سازگاری عشق پدید آید.

در پاسخ ، به نكاتی چند می‎پردازیم.

الف) حدود رفتار اجتماعی با جنس مخالف را بشناسیم

یكی از مهم‌ترین نشانه‎های رشد اجتماعی هر فرد شناخت حدود رفتار خود با افراد مختلف است. باید دانست كه به هر فردی تا چه حد می‎توان نزدیك شد و راجع به مسائل مختلف به گفت‌وگو پرداخت. دختر خانمی كه در یكی از شهرهای كوچك به یكی از پسرهای محله نامه‎ای داده بود، در پی اختلاف خانوادگی متوجه می‌شود آن پسر، نامه را در پانصد نسخه تكثیر و در سطح شهر پخش كرده است. این دختر خانم امروز حتی از خانه نمی‌تواند خارج شود زیرا همه به او بدبین هستند.[1]

 این مورد و مواردی از این قبیل نشانگر آن است كه عدم رعایت حدود رفتاری با جنس مخالف تا چه حد می‌تواند زیانبار باشد. در دین مقدس اسلام تقسیم‎بندی بسیار زیبایی از انواع روابط بین دو جنس صورت گرفته است و این تقسیم‎بندی با اصطلاحاتی چون، حلال، حرام، محرم و نامحرم مشخص شده است. 

عدّه‌ای از دختران و پسران و زنان و مردان با یكدیگر محرم هستند مانند خواهر، برادر، پدر دختر، مادر و پسر و هم‌چنین عمه و خاله، دایی و عمو، پدربزرگ و مادربزرگ. نوع دیگر از محرمیت از طریق شیر خوردن است كه محرم رضاعی نامیده می‌شود. غیر از موارد فوق بقیه افراد با یكدیگر نامحرم هستند. با محارم خود می‎توان نشست و برخاست كرد و پوشش و حجاب سبك‎تر و راحت‎تری داشت و نیز می‎توان با آنان صمیمانه به گفت‌وگو پرداخت.

 ولی در مورد نامحرم باید رفتاری سنگین و باوقار داشت پوشش و حجاب خود را رعایت كرد و در گفتگوی با آن‌ها حدودی را نگاه داشت و از خنده و شوخی اجتناب كرد. در برخورد با جنس مخالف باید به گونه‎ای رفتار كرد كه نشانه رشد اجتماعی و دوراندیشی باشد.

وقتی دختر و پسری به طور پنهانی رابطه‎ای برقرار می‎كنند، و به دور از اطلاع و نظارت خانواده در كوچه و خیابان یكدیگر را ملاقات می‎كنند، نامه‎ای برای یكدیگر می‎نویسند و با هم تلفنی صحبت می‎كنند، در تمامی این موراد باید به بیان كار بیندیشند: «چرا یك دختر و پسر باید این گونه رابطه داشته باشند؟»
مگر آن دو كار زشتی را مرتكب می‎شوند كه باید از چشم دیگران پنهان باشد؟ در جامعه ما رسمی بسیار زیبا و در عین حال عمیق در این مورد وجود دارد.
 وقتی دختر و پسر می‎خواهند با یكدیگر ازدواج كنند خانواده آن دو و هم‌چنین سایر اعضاء فامیل و دوستان با خوشحالی و شادمانی دست به دست یكدیگر می‎دهند و مقدمات زندگی مشترك آن دو را فراهم می‎آورند. خانواده عروس وسایل و لوازم اولیه زندگی (كه اصطلاحاً جهیزیه نامیده می‌شود) تهیه می‎كنند.

 خانواده داماد علاوه بر فراهم آوردن شرایط و لوازم برای جشن عروسی سعی می‎كنند خانه‎ای را برای سكونت آن دو تهیه كنند. خانواده داماد علاوه بر فراهم آوردن شرایط و لوازم برای جشن عروسی سعی می‎كنند خانه‎ای را برای سكونت آن دو تهیه كنند. هدیه آوردن فامیل و تمام مواردی كه ذكر شد حاكی از دلپسند و زیبا بودن این امر الهی و وصلت دو جوان است.

 در صورتی كه غیر از این عمل شود و دو جوان از راهی غیر از این با هم رابطه داشته باشند نه تنها مایه سرور و خوشحالی نبوده بلكه مورد سرزنش و طرد اطرافیان واقع می‎شوند. بنابراین وقتی جامعه برای این امر، نظام و سنتی دارد چرا جوان باید با بی‎توجهی از قبال آن بگذرد؟ چه بسا این كار منجر به بدنامی و ناپاكی آن دو شود. آنان با انجام این كار و عدم رعایت قوانین اجتماعی، در حقیقت عدم بلوغ اجتماعی خود را می‎رسانند و در عمل نشان می‎دهند كه از آینده‎نگری نیز عاجزند.

ب) عشق اصیل و حقیقی

نكته دیگر آن كه دوست داشتن صادقانه همیشه با پاكی همراه است. عاشق كسی است كه جز به پاكی و تعالی نمی‎اندیشد. حتی اگر مانعی بر سر راه وصل خود ببیند با صبر و اندیشه سلاح انتظار را در دست می‎گیرد و دست به كاری نمی‎زند كه مایه بدنامی و سرزنش اطرافیان شود. چنین فردی با صبر، معنای زیباترین صفت بشری یعنی عشق الهی را درك می‎كند. عشق به یك انسان در صورتی كه با پاكی همراه باشد و او را پیوسته به راز و نیاز وادار به ملكوت عشق الهی منتهی خواهد شد. این معنای زندگی است. زندگی در این است كه انسان مزه عشق به عالی‎ترین، زیباترین، داناترین وجود یعنی كمال مطلق را بچشد.

 عشق حقیقی متوجه كسی است كه همه چیزهای خوب را در جهان خلق كرده و عشق را در دل انسان‎ها خلق كرده است. عشق صادق از مسیر عفت و پاكی انسان را به خدا می‎رساند. به همین دلیل است كه پیامبر گرامی اسلام فرمود: «من عشق فعفَّ ثُمَّ ماتَ، مات شهیداً؛ هر كه عاشق شود و خود را پاك نگه دارد و با این حال بمیرد، شهید مرده است.»[2] و در روایت دیگری می‌فرماید: هر كه عاشق شود و عشق خود را بپوشاند و پاكدامنی ورزد و صبوری كند خداوند او را بیامرزد و به بهشت برد.[3]

بنابراین در فرهنگ اسلامی، عشق و عاشقی امری ناپسند و مذموم نیست، بلكه عشق مایه نشاط و شادابی و تداوم زندگی است. امّا همان گونه كه ذكر شد مفهوم عشق در فرهنگ اسلام، از هواپرستی و ارضای غرایز شهوانی انسان كاملاً جداست.

دین و عشق:

در روایات ما آمده است با كسی پیوند عاطفی و دوستی بر قرار كنید كه متدین باشد، این دوستی ها چون سبب آن پایدار (دین) است تداوم بیشتری دارد. تحقیقات مختلف نیز به اثبات رسانده اند كه ازدواج میان متدینین توام با خوشی و شادمانی است و استمرار آن بیشتر از سایر مردم است و سبب ایجاد آرامش روانی در فرد و خانواده می كند.[4] به همین خاطر دین ما نیز به پدران توصیه كرد، كه اگر فردی به خواستگاری دختر شما آمد و دارای اخلاق و دین بود، دخترتان را به ازدواج او درآورید. از سویی نیز در روایات داریم كه ایمان و دعا برای محبت زیادتر سبب ازدیاد علاقه زن و شوهر می شوند.
نتیجه‎گیری

حاصل این‌كه اگر عشقی بین دختر و پسر با یك نگاه و تصادفی پدید آمد و یا صرفاً بر اساس زیبایی و جذابیت ظاهری، بدون مطالعه و بررسی تمام جوانب و معیارهای صحیح در ازدواج شكل بگیرد، سرانجام نافرجامی به دنبال خواهد داشت، زیرا جاذبه‎های جنسی و ظاهری به سرعت جای خود را به حقایقی می‎دهد كه در ابتدای امر توجهی به آن نشده بود.
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: