هيچ اختلافى ميان متفكّران بشر نيست كه اين جهان داراى يك علّت نخستين است كه هستى او از خود اوست، منتها فلاسفه مادّى، علّت نخستين را «مادّه» و فلاسفه الهى علّت را «خدا» مى دانند.

قبول علّت نخستين (علّت ازلى) به اين دليل است كه سلسله علل و معلول جهان نمى تواند تا بى نهايت پيش رود، بنابراين به نقطه اى خواهيم رسيد كه علّتِ اصلى است و معلولِ چيز ديگرى نمى باشد، و به عبارت ديگر هستى او، از درون ذات اوست و طبعاً هميشه بوده و خواهد بود. اين همان است كه در فلسفه به عنوان بطلان «تسلسل» از آن ياد مى شود; يعنى محال است سلسله علل تا بى نهايت ادامه پيدا كند. و دليل بطلان آن هم روشن است، زيرا هر معلولى سراپا نياز و احتياج است، و بدون علّت خود «هيچ» است.

آيا اگر بى نهايت «نياز و احتياج» را كنار هم بگذاريم، مبدّل به

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: